ahjansKLM;l,as
wikia-inc.atlassian.net/secure/RapidBoard.jspa?rapidView=187&selectedIssue=SOC-1914
adwad
asDSXd
Lata 1921–1939 – początki i debiut na mistrzostwach świata
Reprezentacja Polski przed swoim pierwszym w historii meczem (18.12.1921)
Canchita de fútbol.svg
Loth
Marczewski
Gintel
Synowiec (k)
Cikowski
Styczeń
Sperling
Mielech
Einbacher
Kuchar
Kałuża
Skład Polaków w meczu z Węgrami 18 grudnia 1921
Reprezentacja Polski przed meczem w trakcie Igrzysk Olimpijskich (26.05.1924 r.)
Po raz pierwszy koncepcja utworzenia piłkarskiej reprezentacji Polski pojawiła się 20 grudnia 1919 roku, podczas założycielskiego zgromadzenia Polskiego Związku Piłki Nożnej, które odbyło się w Warszawie. Szczegóły zaczęto omawiać od stycznia 1920 bowiem, jako jeden ze swoich głównych celów na początku działalności, władze PZPN postawiły sobie udział męskiej kadry narodowej w turnieju piłkarskim Igrzysk Olimpijskich Antwerpia 1920. W marcu 1920 obowiązki trenera powierzono sprowadzonemu specjalnie na tę okoliczność, amerykańskiemu wojskowemu – kapitanowi Chrisowi Burfordowi, zaś w kwietniu 1920 Polski Komitet Olimpijski (wówczas pod nazwą Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich) zorganizował w Krakowie pierwsze zgrupowanie szkoleniowe całej reprezentacji olimpijskiej, w tym również futbolowej. Specjalnie powołany wydział Komitetu Igrzysk Olimpijskich wyselekcjonował najlepszych wówczas polskich piłkarzy, dzieląc ich na dwie drużyny: olimpijską (zwaną wówczas „teamem olimpijskim”) i rezerwową. W ich skład wchodzili przede wszystkim zawodnicy czołowych klubów lwowskich oraz krakowskich, uzupełnieni o graczy z Warszawy, Łodzi i Poznania. Początkowo ograniczano się wyłącznie do treningów oraz wewnętrznych gier kontrolnych, jednak pod koniec maja 1920 zespół olimpijski rozegrał nieoficjalny mecz sparingowy przeciwko reprezentacji Lwowa (którą tworzyli zawodnicy klubów z tego miasta, niepowołani do kadry narodowej), gromiąc ją 12:1. Dlatego postanowiono zorganizować w lipcu i sierpniu 1920 oficjalne spotkania towarzyskie przeciw kadrom: Austrii, Czechosłowacji oraz Węgier, mające stanowić „przetarcie” przed olimpijskim debiutem. Wszelkie plany pokrzyżowała jednak postępująca coraz bardziej agresja bolszewicka na ziemie polskie oraz niezbyt korzystna sytuacja organizacyjno-finansowa piłkarskiej centrali, dlatego 27 lipca 1920 zrezygnowano z udziału w Igrzyskach VII Olimpiady.
Osobny artykuł: Mecz piłkarski Węgry − Polska (1921).
Swój oficjalny inauguracyjny pojedynek międzypaństwowy piłkarska reprezentacja Polski rozegrała zatem dopiero po zakończeniu II mistrzostw Polski. W ramach przygotowań do tego spotkania Polacy rozegrali trzy sparingi z krajowymi drużynami. Były to reprezentacje Bielska-Białej (4 grudnia, wygrana reprezentacji RP 3:1), Krakowa (8 grudnia, wygrana reprezentacji RP 7:1) i Lwowa (11 grudnia, wygrana reprezentacji RP 9:1). Reprezentacja zagrała 18 grudnia 1921 w Budapeszcie, towarzysko, przeciwko kadrze Węgier, ulegając jej 0:1 (0:1). Jedyną bramkę meczu zdobył w 18 minucie Jenö Szabo. Cztery minuty później Wacław Kuchar mijając bramkarza Węgier przypadkiem go uderzył. Polak stał już przed pustą bramką, lecz zostawił piłkę i pomógł Zsákowi wstać. W tym czasie obrońca wrócił się i wybił piłkę na aut[1]. W 41 minucie meczu Károly Fogl przestrzelił rzut karny i wynik do końca nie uległ zmianie. Do rewanżu doszło 14 maja 1922 na Stadionie Cracovii w Krakowie, a był to zarazem premierowy mecz biało-czerwonych rozegrany przed własną publicznością – również przegrany, tym razem 0:3 (0:2). Graetz, sędzia w obu meczach z Węgrami[2].
Na pierwsze zwycięstwo przyszło poczekać do 28 maja 1922, gdy to w towarzyskiej potyczce Polacy ograli na Stadionie Olimpijskim w Sztokholmie Szwecję 2:1 (1:0), zdobywając przy tym swego premierowego gola. Przy stanie 0:0 historyczną bramkę uzyskał – z rzutu karnego – Józef Klotz w 23. minucie spotkania. Drugiego gola – pierwszą bramkę dla Polski zdobytą z akcji – zdobył Józef Garbień w 74 minucie meczu. Sędzią tego spotkania był Hugo Meisl[3], który zasłynął stworzeniem austriackiej reprezentacji niepokonanej na początku lat 30 i nazwanej przez to Wunderteamem.
26 maja 1924 reprezentacja Polski zadebiutowała na wielkiej światowej imprezie – Letnich Igrzyskach Olimpijskich. W Paryżu Polacy rozegrali zaledwie jedno spotkanie, ulegając w rundzie eliminacyjnej na Stade Bergère Węgrom 0:5 (0:1). Reprezentacja Polski wystąpiła w składzie: Wiśniewski – Cyl, Fryc – Spoida, Cikowski, Styczeń – W. Kuchar, Batsch, Kałuża, Reyman, Sperling. Podczas olimpiady kadrę prowadził Węgier Gyula Bíró.
15 października 1933 biało-czerwoni po raz pierwszy w historii przystąpili do Mistrzostw Świata (MŚ). Los przydzielił im faworyzowaną Czechosłowację, która w pierwszym spotkaniu eliminacyjnego dwumeczu – rozegranego na warszawskim Stadionie Wojska Polskiego – okazała się lepsza 1:2 (0:1). Bramkę dla Polski zdobył Henryk Martyna z karnego w 52 minucie, a dla Czechosłowacji Josef Silný w 37 i František Pelcner w 78 minucie[4]. 11 kwietnia 1934, na cztery dni przed rewanżem, Ministerstwo Spraw Zagranicznych – z nie do końca jasnych przyczyn – wydało zakaz wyjazdu do Pragi, więc na włoskie finały pojechali Czechosłowacy, wywalczając tam później wicemistrzostwo.
Cztery lata później, w eliminacjach Mistrzostw Świata Francja'1938 Polaków dolosowano do Jugosławii. Pierwszy mecz w Warszawie 10 października 1937 zakończył się wysokim zwycięstwem 4:0 (2:0) po 2 bramkach Leonarda Piątka w 3 i 20 minucie oraz golach Jerzego Wostala (w 57 minucie) i Ernesta Wilimowskiego (w 75 minucie[5]. Taka zaliczka sprawiła, że porażka w rewanżu 3 kwietnia 1938 nie robiła nam krzywdy. Jedyną bramkę spotkania zdobył Blagoje Marjanović w 65 minucie[5]. Debiut na Mistrzostwach Świata miał miejsce 5 czerwca 1938 na Stade de la Meinau w Strasburgu, podczas przegranego po dogrywce 5:6 (1:3, 4:4, 4:6) spotkania I rundy (1/8 finału) przeciw Brazylii.
ghjkl
fggggy